به ۱۶م شهریور رسیدیم که روز وبلاگستان فارسی هست و من این روز رو خدمت تمامی دوستان وبلاگ‌نویس تبریک می‌گم؛ دوستانی که قطعا در شبکه‌های اجتماعی حضور دارن امّا دست از وبلاگ‌نویسی بر نداشتن. بنظرم این مناسبت، فرصتی رو رقم زده تا هر یک از ما تجربه‌های خودمون رو برای بقای وبلاگ‌نویسی به اشتراک بذاریم و یه‌جورایی نسخه‌ بپیچیم برای دیگر دوستان، شاید موثر واقع بشه. من نسخه‌های فت و فراوونی دارم امّا دوست دارم آخرین نسخه‌ای که بهش رسیدم و برام کارساز بوده رو بپیچم تو این مطلب.

روحیۀ بیرون‌کشیدنِ سوژۀ مطلب از دلِ اتفاقاتِ روزمرۀ زندگیتون رو تقویت کنید، یه خودکار و کاغذ همیشه دم دستتون باشه تا اگه چیزی یادتون اومد یا در لحظه اتفاقی رقم خورد رو تیتروار یا در صورت امکان بصورت مفصل یادداشت کنید. سعی کنید حتی اگه قصد انتشار مطلبِ طولانی‌ای هم دارید، اون رو به دور از هرگونه دستگاهی اوّل روی کاغذ یادداشت کنید و بعد بصورت الکترونیکی پاک‌نویسش کنید.

اینکه از قلم و کاغذ فاصله نگیرید خودش یه هنره که خیلی‌ها ازش غافلن. یه چشمتون به سیاهه‌های وبلاگ و یه چشمتون هم به جوهرِ خودکارتون باشه، این دو باید کاملا بر خلاف همدیگه پیش برن. حقیقتا احساس می‌کنم از روزی که مطالبم رو قبل از انتشار در وبلاگ روی کاغذ می‌نویسم، خیلی راحت‌تر می‌تونم حرفامو بزنم و از قضا ستارۀ وبلاگم بیش از پیش روشن می‌شه.

این یک نسخۀ تجربی بود، نسخه‌ای جدید برای من، شما هم در صورت تمایل می‌تونید نسخه‌پیچی کنید چه در نظرات این مطلب و چه در وبلاگ خودتون :)

+ لینک مطلب آقای رحیمی