نقل بلاگ

اعتراف می‌کنم خیلی جاها خودمو نادیده می‌گیرم، اصلا نادیده که چه عرض کنم له و په می‌کنم فقط بخاطر حرف و عکس‌العمل دیگران. امّا سال به سال که می‌گذره و تجربه‌م توی وبلاگ‌نویسی بیشتر می‌شه فقط به این نتیجه می‌رسم که اوّل خودم. شاید خودخواهانه و یا مخاطب‌پرون بنظر برسه امّا مطمئنم وقتی علایق و وسواس‌های خودمو توی وبلاگ لحاظ کنم، ناخودآگاه به دل چند نفر دیگه هم می‌شینه. این وسط قطعا وجود دارن افرادی که با من و افکارم مخالفن که یه چیز کاملا طبیعی هست امّا نباید باعث بشه از اصولی که با رعایت‌کردنش لذّت می‌برم، کوتاه بیام.

ایلان ماسکِ تسلاییِ ثروتمند یه کلیپ از محقق‌شدنِ آرزوش توی یوتیوب به اشتراک گذاشته، آرزوش هم خیلی کوچیک بوده در حد پرواز ماشین قدیمیش دور زمین :| امّا همین کلیپ تعداد لایک و دیس‌لایک‌های دیدنی‌ای داره پس موافق و مخالف همیشه وجود داره که بنظرم دلبستن یا جبهه‌گرفتن نسبت به هرکدومش اشتباهه.

مطلب می نویسم، که چه؟ فکر نمی کنی آن بندۀ خدایی که مطلبت را می خواند فقط وقتش هدر می رود؟

مطلب می خوانم، که چه؟ نمی شود بروی و همان کتاب های نیمه و نصفه مطالعه شده ات را کامل کنی؟

امکانی در پنل بیان وجود داره بنام فهرست دنبال کنندگان، بنده یکی از مخالفان سرسخت این امکان بوده و هستم. تنها هم مختص به این سرویس نیست، در هر جایی که این امکان باشه حس خوبی نسبت بهش ندارم.

اوّلین دلیل سرکش شدن و یا تضعیف روحیه نویسنده هست. شاید خیلی ها متوجّه این نکته نشن امّا تعداد دنبال کننده های اونها چه کم و چه زیاد، روی رفتار اونها تاثیرات منفی گذاشته که شاید خودشون هم باخبر نباشن.

دوّمین دلیل به وجود اومدن فضای تبادلی برای دنبال کردن و دنبال شدن هست. با تبادلی شدن، به مرور از کیفیت مخاطبین کم می شه و فقط یک کمیت می مونه که وبلاگ رو به سمت شبکه های اجتماعی مثل اینستاگرام سوق می ده.

توی این سال ها به عنوان مطلب یعنی "عوامل ماندگاری یک وبلاگ" زیاد فکر کردم، از طرفی وبلاگ ها و وبلاگ نویس های سابقه دار هم مرور شد و به یک سری خصوصیاتِ تقریبا مشترک رسیدم. همچنین کسانی که تا تقی به توقی می خوره و اقدامات نامناسب مثل حذف وبلاگ و یا خداحافظی انجام می دن هم بررسی کردم و خصوصیات اونها یه جورایی برعکس وبلاگ نویس های سابقه دار هست.

شاید خیلی از اتفاقات زندگی مطابق میل ما نباشه امّا کار خاصی هم از ما بر نمیاد ، مثلا هرروز با عضوی از خانواده درگیری یا روزی که با همکلاسی یا همکارت بحث و جدل نداشته باشی وجود نداره ، حالت گرفته می شه امّا بهرحال مجبوری که تحمّل کنی . هر چه وابستگی و احساسات بیشتر باشه دل کندن هم سخت تر و حتی غیرممکن خواهد بود . مقدمه ای کوتاه بیان شد تا برسم به وبلاگ نویسی ، شاید از نگاه خیلی از افرادی که به سر تا پاشون نگاه می کنی و نویسندگی رو در نوشتن جمله ای طنز در وضعیت واتس اپ خودشون می دونن ، وبلاگ نویسی یه مسئله ی کاملا بی اهمیت باشه ولی برای من و شما که لذت وبلاگ نویسی رو تجربه کردیم قطعا یه حس خوب هست . امّا این حس خوب به قدری هم نیست که بتونه در هر شرایطی ما رو از حذف وبلاگمون منصرف کنه !

بنظرم باید به وبلاگ نویسی به چشم یه فرصت هم نگاه کرد ، فرصتی برای درک این مسئله که همیشه همه ی اتفاقات مطابق میل ما رقم نخواهد خورد .. منصفانه یاد روزهایی بیفت که مطلبی ارسال کردی و بیشتر مخاطبانت اون مطلب رو درک کردن و کلی نظرهای خوشمزه برات فرستادن و تو هم لذتشو بردی اما بعضی از مطالبت هم مخالف داشته و حتی بحث و جدلی شکل گرفته و تا حد توهین و این حرف ها هم رسیده . این جاست که وقت اثبات خودت به خودت هست . ببین تویی که با مشاهده چندین جمله بصورت نوشتاری بدون شنیدن هیچ صدا ، نگاه و لحنِ تندِ همراه با عصبانیت تا این حد از کوره در رفتی اگر قرار باشه کسی در دنیای واقعی با تو اینطور مخالفت کنه چطور برخورد می کنی ؟