نقل بلاگ

تا حالا چندین بار مصاحبۀ مسئولین رو دیدم که با اعتماد به سقفِ کامل از حل‌شدنِ مشکل کمبود روغن می‌گن، اون جایی که حرص آدمو در میاره وقتیه که خبرنگاران محترم در مورد اجبار به خرید محصول دیگه در کنار روغن صحبت می‌کنن و اونها هم کاملا این موضوع رو رد می‌کنن. خود من به شخصه که تا به الآن مجبور شدم بخاطر یه روغنی که قیمت فروشش از روی قیمت جلدش هم بیشتره، محصول دیگه‌ای رو اجبارا بخرم یکیش همین امروز که سرِ دوراهیِ پچ‌پچ و زعفرون گیر کردم و رو آوردم به پچ‌پچ!

آدم به خودش می‌گه نکنه واقعا این آقایان توی فضا زندگی می‌کنن؟ اگه همینطوره کاش برگردن همونجا تا ما هم یه نفس راحت بکشیم.

این روزها بازار کرونا داغ هست و حسابی رسانه ای شده، وقتی هم می ری بیرون از بس آدمای دستکش به دست و ماسک به صورت می بینی، خودت هم نخوای مور مورِت می شه. خلاصه این ویروسِ ناخونده، باعثِ ایجاد انگیزه ای برای ثبت این مطلب شد.

نقل اوّل: صاب کارم حساسیت داره، نمی دونم به چی فقط می دونم که کافیه یکی از بچه های انبار یه مِش مِش کنه و صدایی از دماغِ مبارک بزنه بیرون، تو شلوغ ترین روزهای کاری هم که باشه حداقل یک هفته مرخصیِ اجباری تو شاخ اون فرد هست! دیروز که اومد انبار، دیدم پیش قدم شده برای دست دادن؛ بعد از دست دادن بهش می گم سیّد انگار ناپرهیزی کردی، کلّی صحبت کرد که این کرونا انقدر ال نیست و بل نیست و این حرفا. البته سررشته ای هم تو این مسائل داره، فکر کنم فوق لیسانس ژنتیک هم هست.

یه هشتگ در توییتر و شاید دیگر شبکه های اجتماعی راه افتاده بنام رای نمی دهم، تازگی ها هم که آمارش در اومده و سهم بیشتری از منتشرکننده های این هشتگ کشورهای دیگه هستن. خب بالاخره هستند کسایی که ممکنه تحت تاثیر مسائل حاشیه ایِ ساختگی قرار بگیرن و یا بعضی افراد هم بخاطر شرایط سخت زندگی و شاید از روی لجبازی قصد ندارن رای بدن.